Bardo Wesselius

De wind fluistert zijn naam,
door de bomen, zachtjes.
De sloot draagt zijn lach,
langs het water zachtjes.

De hengel in de hand,
een glimlach op zijn gezicht.
De vis zwemt vrij en blij,
in zijn herinnering, altijd.

Een visser, een natuurliefhebber,
voor altijd in ons hart.
Zijn geest zweeft vrij,
bij God een nieuwe start.

God draagt zijn geest,
de vogels zingen Zijn lied.
Het water stroomt verder,
maar zijn herinnering, die verdwijnt niet.

“Liefde houdt niet op waar het leven eindigt.”